بايد توجّه داشته باشيم كه در محضر خداييم؛ در محضر پيغمبر اكرم(ص)، حضرت زهرا و ائمه ی طاهرين(س) هستيم. حتّي نحوه ی فكر من و شما، نحوه ی توجّه من و شما هم در محضر آنان است.

يعني خدا و پيغمبرش، حضرت زهرا و ائمه ی طاهرين(س) مي‌دانند و مي‌فهمند كه آيا من براي خدا مي‌گويم يا نه؛ شما توجّه به مطالب من داريد يا نه؛ و براي چه اين جا آمده‌ايد؛ براي خداست يا نه. قرآن آيات فراواني در اين باره دارد:

(وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَي اللهُ عَمَلَكُمْ وَ رَسُولُهُ والْمُؤمِنُونَ)[1]

اي انسان! توجّه داشته باش! در محضر خدايي؛ اگر خوبي كني، اگر بدي كني، اگر گناه باشد، در محضر خدايي؛ در محضر پيغمبري؛ در محضر حضرت زهرا و ائمه ی طاهرين(س) هستي.

وقتي كه مي‌خواهيم كاري انجام بدهيم، چيزي بگوييم، حتّي وقتي كه مي‌خواهيم فكري بكنيم، اوّل به اين آيه توجّه كنيم؛ معني آن را در نظر خود بياوريم كه مي‌فرمايد: فكر، گفتار و كردارت را خدا، پيغمبرش، ائمه ی طاهرين و حضرت زهرا(س) مي‌دانند و مي‌فهمند، و همه ی افكار ما و همه ی اعمال ما در محضر مقدّس آنان است. اين يك «توجّه» كه بايد داشته باشيم.

اينگونه تفكّرها و توجّه‌ها براي انسان نيروي كنترل كننده‌اي است. كم‌كم و به مرور زمان براي انسان ملكه ی تقوي مي‌آورد. كم‌كم با حوصله و صبر و با مرور زمان براي انسان حالتي مي‌آورد كه به طور ناخودآگاه گناه نمي‌كند؛ از خدا و پيامبرش حيا مي‌كند.

پي نوشت ها:

[1].سوره ی توبه، آيه ی 105. ترجمه: «بگو (اي پيامبر) كه هر چه خواستيد بكنيد كه اعمالتان را خدا و رسولش و مؤمنين (ائمه ی اطهار عليهم السّلام) مي‌بينند.»